Weer terug in La Roche Bernard

Onze derde dag in Trinité sur Mer is erg regenachtig. We hebben geen zin om zonder wind en in de regen nog naar een andere haven te varen. Gelukkig verbetert het weer aan het eind van de dag, juist als de maxitrimarans, de Formule I onder de zeilboten,  weer binnenvaren met aan het roer fameuze schippers. Met aandacht bekijken we hoe de acrobaten van de grootste trimaran ter wereld, de Spindrift, het ‘huikje’ over het grootzeil trekken. Wat hebben wij het dan makkelijk. 

Ook de No way back van Pieter Heerema komt (naamloos) binnenvaren en meert achter onze boot af. Zij is net verkocht aan Fabrice Amadeo, een andere vendée Globe zeiler.

Het oceaanwedstrijdzeilen leeft in Trinité, en dat maakt het zo leuk om hier te zijn. Bijzonder is overigens dat zelfs deze megadure schepen niet achter slot en grendel liggen. Iedereen zou zo de steiger op kunnen lopen. En dan doen veel verzekeraars zo moeilijk over het achterlaten van een plezierjacht in een niet afgesloten jachthaven in het buitenland! Wij zouden zo gauw geen afgesloten haven kunnen bedenken hier.

Het havenfront van Trinité bevat veel horeca én bakkers. Er zitten zelfs 's ochtends vroeg al mensen op de terrassen. Dit keer lopen we ook de daarachter gelegen buurt in en die blijkt ook best aardig. Smalle straatjes die omhoog lopen, met oude panden.  

het havenfront van Trinité-sur-Mer

Aan de boulevard is een fotogalerie waar we tot nu toe steeds aan voorbij gelopen zijn. Nu naar binnen en daar zien we heel wat moois. Frits valt voor een vrolijk  drieluik op linnen.

De volgende dag is het prachtig weer met weinig wind. Bij het uitvaren zien we nu de in mooie kleuren uitgevoerde Spindrift van de zeezijde.

en op zee zien we de Södebo oefenen

Over een feestelijk twinkelende zee zeilen we met een relaxed gangetje de Vilaine op.

de invaart van de Vilaine

waar we aan een bezoekersboei bij Tréhiquier afmeren. Er staat 2,5 knoop stroom maar we hebben de boei te pakken. Fijn  dat ons vrijboord zo laag is, dat maakt het oppakken van een boei niet al te lastig.

De schutting bij Arzal is een makkie. Slechts twee schepen in de sluis en we mogen dit keer zelfs zelf uitzoeken waar we willen liggen. In Arzal ontzouten we de volgende dag de zeilen en In La Roche Bernard volgt het motoronderhoud. Einde seizoen, werk aan de winkel!

Morgen ‘verhuizen’ we naar ons mobile home op de camping om van daaruit verder te klussen aan de boot.

Weg van lagerwal

De schutting in de sluis bij Arzal is altijd weer een belevenis. De Fransen zijn niet gewend aan sluizen en dat is te merken. We hebben ook veel bekijks.

Deze dagen hebben we een vast patroon in het weer. De dag begint heerlijk zonnig, dat leidt tot opwarming van het land en de aanwezige vochtige lucht stijgt op en vormt dikke cumuluswolken.

Als ze hoog genoeg zijn, dan vormen zich aan de onderzijde zeer donkere wolken. Het is dan zo rond 15.00 uur. Met de noordwesten wind waaien deze de zee op. En vervolgens komen daar buien en wind uit.

Dat merken wij op onze tocht van Arzal westwaarts naar La Trenité sur mer, een afstand van ongeveer 30 mijl. We hebben vanaf het begin tegenwind en het schiet niet op met kruisen (en lichte tegenstroom). Als de buien met dito wind ook nog doorkomen wordt ons doel voor donker onbereikbaar en buigen we af naar de zuidelijk  gelegen vissershaven La Turballe. Toch nog weer 30 mijl gezeild over een afstand van zo'n 10 mijl. .

De volgende dag zeilen we met rustig zonnig weer 5 mijl noordelijk naar Piriac, een leuk plaatsje met een oude kern.

zicht vanuit het havenkantoor op het zeefront

De kerk is kennelijk een favoriete trouwlokatie, want telkens als we er zijn, is er een huwelijk. De volgende dag presenteren lokale schilders hun werk op het plein voor de kerk..

Het blijft maar NW 4-5 Bft waaien en daarmee komen we hier niet weg. De haven kunnen we alleen uit rond hoog water en dat is ‘s ochtends héél vroeg (met temperaturen tussen 4 en 8 graden; doen we dus niet) en in de middag. Maar kruisend kunnen we dan voor donker geen haven bereiken (behalve Arzal en la Turballe, maar daar willen we niet heen). Dan de fiets maar op. We maken een mooie tocht langs de kust naar het noorden via de véloceanroute, een soort Pieterpad voor fietsers langs de oceaankust. We komen op prachtige plekjes.

Quimiac

We zien zelfs in een miniscuul haventje een boot met de Friese vlag nog aan het want, naast nog heel wat andere wapperende zaken.

En de enige horecagelegenheid die open is, is ook nog een toepasselijke.

Achter ons aan de steiger ligt een grote Linssenvlet van een Franse eigenaar. De volgende ochtend is hij verdwenen. Nieuwe ligplaats:

Navigatiefoutje?

’s Middags wordt zij door een visser binnengesleept.  Ja, het is hier rotsig voor de uitgang van de haven.

De volgende dag is het iets minder (tegen) wind, wel zonnig maar fris,  en we vertrekken alsnog naar Houat of La Trinité, al naar gelang het uitkomt. Precies op de plaats waar we onze tocht naar La Trinite afbraken, doemt nu een nieuwe hindernis op: de net vol geladen watertank loopt leeg in de boot. We liggen inmiddels ook aardig te stampen. Dus hozen en water weg laten lopen via de kraan. We hebben dus toch een lek in de tank. Mooie winterklus voor de werf. Uiteindelijk meren we af in La Trinité. Met de verwarming stoken we de boot weer droog.

Vanuit La Trinité fietsen we woensdag in het zonnetje naar het mooie stadje Auray. Alles wordt hier, zoals in heel Bretagne,  tweetalig (Frans en Bretons) aangeduid, zoals op de wegbewijzering.

Auray verrast ons, een oud handelsstadje, dat via een uitloper van de Golf van Morbihan met de oceaan verbonden is. De bouw van het nabij gelegen Lorient betekende de ondergang van de handel.

In de kerk staat St. Goustan vast op de preekstoel, mét vis en bijbel. Geen plek voor mijnheer pastoor.

Met de kaart van de VVV in Auray,  de app maps.me en met hulp van Fransen onderweg vinden we uiteindelijk leuke fietspaden, soms net geitenpaadjes, die ons weer buiten de provinciale 70 km wegen om  terug voeren naar La Trinité. De bewegwijzering van de fietspaden, die elders zo goed is,  laat hier echter wel te wensen over. We fietsen heel wat om.

Als we terugkomen bij de boot wordt er alweer druk gewandeld en gevist op de pier achter onze boot, waar de grote wereldrecord houdende maxitrimarans liggen afgemeerd. Blijft leuk om ze te bekijken.

 We vinden Zuid-Bretagne een erg mooi vakantiegebied, leuke stadjes, mooie natuur om te wandelen en te fietsen en overal stranden en haventjes. En dan hebben we de eilanden deze weken nog niet eens aangedaan. 

(Te) Veel wind

1 Augustus is de boot weer op het droge gezet en zijn wij naar huis gegaan voor het huwelijk van Jan Michiel en Eef. Het was een feestelijke maand die tot 3 september voortduurde.

8 September rijden we weer terug naar La Roche Bernard. De dag erop gaat de Pintail weer te water. De Illusie gaat een dag later te water en gezusterlijk liggen beide schepen in La Roche Bernard een paar dagen naast elkaar in de haven.

Aan het eind van de laatste steiger onder in de foto liggen de Pintail en de Illusie

Er komt een zware storm en die wachten we beiden op de rivier af. Frits klust samen met Jaap een bijzondere vuldop voor de watertank, de broodplank dient... als werkbank!!

Je zou zeggen dat alles zo langzamerhand wel geoptimaliseerd is, maar neen, er is altijd nog iets te verbeteren! Zoals de ledstrips in de boekenkast, die de volgende dag worden aangebracht.

We hebben de auto bij de hand, en daar maken we mooi gebruik van. We bezoeken La Baule nu eens vanaf het land. In tegenstelling tot van de zomer is het kilometers lange strand uitgestorven.

De gemiddelde leeftijd van de wandelaars op de boulevard ligt ergens rond de 75. We voelen ons jonkies.

De boulevard staat vol niet te hoge flats, waarvan de rolluiken – hoe ongezellig - grotendeels dicht zijn. Op 50 meter daarachter begint het prachtige glooiend gelegen villadorp. Kronkelende straten met tussen de bomen gelegen villa’s die in verschillende tijdperken zijn gebouwd. We kijken onze ogen weer uit.

De flats aan de boulevard lijken gebouwd in de voortuinen van de erachter liggende villa's.

In de haven waait de wind er lustig op los. We gaan de volgende dag daarom naar Nantes, lekker wat door de stad banjeren. Een groot deel van de stad is ’s middags echter no-go area; er zijn 6500 stakers op pad – ja, dat hoort ook bij de Franse folklore! – en de politie is massaal in een indrukwekkende wapenuitrusting uitgerukt. We zien overal in de binnenstad ME-ers lopen met schilden, scheen-, arm en beenprotectors en de nodige wapens. De politiebusjes zijn niet te tellen.

We besluiten maar gauw weer naar (ons favoriete terrasje op) het rustige operaplein te lopen, waar we onze auto vlakbij geparkeerd hebben.

Woensdag is het, na een stormachtige nacht, nog steeds erg winderig en ook nog regenachtig. Echt een dagje om de voorraad levensmiddelen (per auto dan) weer op peil te brengen. Dat doen we bij de grote supermarkt van Leclerc in Herbignac. Wat een megawinkel. We doen ons tegoed aan de traiteurafdeling.

tsja, de buurtsuper is nu wel verdwenen...

We wippen nog even langs ons favoriete terras op het marktplein van la Roche Bernard. De eigenaren kennen ons inmiddels wel en we krijgen van beiden een hand. We burgeren al aardig in.

Donderdag, mijn (Ineke)  verjaardag, is het iets minder wind. De schoolzeillessen gaan nu ook weer door. Zo kweken ze hier de zeilers van de toekomst. Het blijft leuk om dit te zien.

Het is vandaag marktdag, het hele plaatsje is dan autovrij. De wandeling naar het stadje voert door een klein dal langs een oude wasplaats, een Garenne. Frits haalt via deze leuke route dagelijks ons stokbroodje.

de Garenne

Onze trossen gaan eindelijk los;  we maken eerst nog een toertje over de rivier stroomopwaarts

en zakken vervolgens af naar Arzal,. Onderweg doen we pogingen om het (vermoedelijke) tape, dat zich van elders door de storm boven aan onze antenne vastgekleefd heeft, los te varen, tevergeefs. We hebben nu een extra windvaan. We gaan er in elk geval niet voor naar boven!

In Arzal meren we af, klaar om morgen via de sluis de zee op te gaan, als het weer niet al te slecht is.