Maandagmiddag
9 september zijn we na ruim 1,5 maand weer terug in la Roche Bernard.
En daar wacht een verrassing. Het is zo droog geweest in Bretagne,
dat de waterstand in de rivier te laag is om onze boot met haar
diepgang van 2 meter in het water te laten. Oei. Dat wordt slapen op
de boot op het droge: nog geen water aan boord, geen toilet te
gebruiken. Een nieuwe ervaring. Gelukkig hadden Jaap en Marjan ons al
aan boord van hun Illusie uitgenodigd voor een hap. Het is
weer als vanouds oergezellig. Wat zijn we blij als het ‘s avonds
en ‘s nachts giet van de regen! Het komt met bakken uit de lucht.
Een groot deel van Bretagne watert met kleine zijtakriviertjes af op de Vilaine, dus we krijgen
hoop. Dinsdagochtend vroeg volgt een inspectie van de rivier...
en
ja hoor, er wordt – met succes – een poging ondernomen om de
Pintail te water te laten. We slaken een zucht van
verlichting. We drijven weer.
Een dag later gaan we al vroeg op weg naar de sluis. De
rivier staat al lekker te dampen. O jee, al dat nuttige water
verdampt!!
Om
9 uur gaan we door de sluis, het is de enige schutting die haalbaar
is met onze diepgang. Een heel gedoe, om iets over tienen gaan
de deuren aan de andere kant pas open. En daarna wachten we aan de
wachtsteiger totdat het half tij is en er in het getijdegedeelte van
de rivier voldoende water staat.
We lopen nog even naar de Illusie die nu op de kant staat voor onderhoud. Als we uiteindelijk de rivier afvaren, staan er nog wel delen droog.
Met
een matige westenwind zeilen we zuidwaarts naar Piriac. Ook een van
de Bretonse ‘cités de caractère’. Het anders zo drukke stadje
is nu vrij rustig. Zelfs het kerkpleintje ligt er helemaal verlaten bij.
Naast de haven zijn de huizen tot aan het strand gebouwd.
Het
ligt in Piriac altijd prima, alleen ben je beperkt in het uitvaren. Er
ligt een drempel voor de ingang van de haven, die ervoor zorgt dat er
water in de haven blijft staan. Die beperking is nu lastig omdat het
‘s ochtends (te) vroeg of in de middag (te) laat hoog water is.
Daarom zeilen we met dezelfde matige westenwind verder zuidwaarts
naar La Turballe, waar je altijd in- en uit kunt varen. Dat maakt het
mogelijk om rond 10 uur uit te varen om zo’n 30 mijl westwaarts te zeilen. Onderweg zien we
donkere luchten terwijl wij in het zonnetje varen.
Bij
nadering van de schim op de foto blijkt ook dit weer een bekende
Franse ‘zeeheld’ te zijn met een foilende trimaran.
De
volgende ochtend is de wind naar het noordoosten gedraaid en gaan we
westwaarts naar Quiberon. Op een half uurtje blakte na een mooie
zeiltocht. En ook die blakte levert een mooi kleurenspel op.
We
zitten in het Azorenhoog, vandaag is de luchtdruk 1032 hPa. Zo hoog maken we niet vaak mee. Er zit dan ook veel zon in de voorspelling voor komende week.
We gaan het zien...
