Langs de Costa del Muerte

Van Muxia varen we naar de ria de Corne y Laxe. Het is aan het einde van de tocht windstil.

Het is een kleine ria, waar bij op twee plaatsen goed geankerd kan worden. Wij kiezen voor het plaatsje Laxe, waar we achter de breakwater het anker laten zakken. Leuk uitzicht op het strand, met daarachter een kleine duinenrij; dat zien we hier eigenlijk nooit. Een half uur na aankomst krijgen we een onweer over ons heen. Maar het is een prima plek met mooi uitzicht en de volgende dag start zonnig.

Dan varen we verder naar A Coruña, waar het net als op de heenreis regelmatig regent.

ons uitzicht uit de kuip met links de passagiersterminal voor de cruiseschepen en rechts het clubgebouw van de zeilvereniging

De 2 ½ dag in Coruña doen we niets anders dan socializen met een drankje en een hapje: een dagje met de bemanning van de Hartstocht, een dagje met de Fleur de Lune van onze Franse vrienden, en we treffen nog net Ed en Erik, die met de Senja net uit de Azoren zijn binnengelopen. Van Jean Pierre krijgen we anker les: de Franse normen zijn lijken dtrenger dan in Nederland en de handboeken, oa van de zeilschool Les Glenans, die we te leen krijgen, bevatten veel details over het ankeren. De Fleur de Lune heeft inmiddels motorproblemen gekregen (dieselbug), net als eerder de Bastet. Wij letten goed op onze diesel. Frits heeft een paar jaar geleden een doorzichtig bromfietsfiltertje in de brandstofleiding gezet, (met dank aan Anje) dat hij dagelijks checkt op vuiligheid.

‘s Middags op de derde dag in Coruña varen we – weer grotendeels op de motor, de wind ploft al snel van 3 naar 1 Bft -naar de ria de Cedeira. Dat is een snoepje van een ria, die we binnenvaren tussen hoge rotsen door.

En dan opent zich een groen omzoomd binnenmeer met aan een zijde een dorpje en verder wat visactiviteit. Prachtig. Ook hier liggen we weer achter ons anker.

Even een tussenstapje naar het Spaanse weer. Hier hangt altijd boven het vasteland een grijze wolkenmassa, maar op zee kan het ook heel blauw zijn. Dan hangt het er maar van af of die blauwe lucht net tot in de ria's komt of niet. Vaak is dat 's middags wel het geval.

De 40 mijl naar de ria de Viveiro kunnen we eindelijk (bijna) volledig zeilen op een achterlijke wind die van 1 naar 4 Bft oploopt. We passeren en van de noordelijkste kapen, Cabo Ortegal

Dat is dan ook meteen het einde van de mooie ruige Costa del Muerte (de kust van de dood), pfff.

Viveiro maakt zich op voor 3 dagen fiesta. Overal eetstalletjes, en marktkraampjes door de smalle straatjes. Er is één zeer lange smalle winkelstraat. Erboven hangen de typisch Noord Spaanse uitbouwtjes in alle maten en soorten.

We blijven één dag liggen en besteden die aan het uitgebreid fourageren bij de hypersupermarkt van Gadis naast de haven én aan een beklimming van de berg naast de haven. Dat gaat via de weg, dus we hebben heel wat haarspeldbochten te lopen. Alles bij elkaar wel zo’n 12 km. We hebben een mooi uitzicht over de omgeving, die dan wel weer deels in de grijzigheid schuil gaat.

Viveiro is een leuk stadje, waar veel te doen is. Bovendien ligt de boot compleet wind- en swellvrij. Aan het eind van de dag bekijken de mannen (van Hartstocht  en Pintail) of ons Vulcananker ook op de Hartstocht past. En jawel, dat lukt. Joost blij. En Frits neemt de gelegenheid om de ankerketting na te meten en op lengte te markeren.

 

We laten de feestelijkheden voor wat ze zijn, want we willen de gunstige westenwind benutten.

Samen met de Hartstocht zeilen we naar de ria de Ribadeo, waar in het begin van de avond ook een driedaags fiesta begint met doedelzak en een toneelstuk in de open lucht. Juli is fiestamaand in Spanje, olé. Het feest heeft betrekking op de band tussen Spanje (of Ribadeo?) met Latijns Amerika. Het hele stadje is verkleed in Cubaanse kleding. En overal Zuid Amerikaanse muziek. Allemaal erg gezellig, er heerst een relaxed sfeertje.

en op het centrale plein wordt gedanst op Zuid Amerikaanse muziek.

 

 

Op de heenreis was het in dit plaatsje erg rustig, maar nu bruist het hier volop. We houden er een werkdagje, de was, klussen etc. en we genieten van de festiviteiten, die we bekronen met een hap buiten de deur. Zo langzamerhand komt de planning van de oversteek in zicht.