Op 26 juli is er dan toch eindelijk een dag met zeilbaar weer naar onze bestemming. We hebben ons prima geamuseerd in Pornic. Met
een west noordwestenwind kruisen we westwaarts. We hebben de stroom twee knopen
mee, dat is leuk, maar met een aantrekkende wind tot NW 5 steken we al kruisend
de brede monding van de Loire over, en dan zitten we midden tussen de steile,
hoge en korte golven van wind tegen stroom, en misschien ook nog van de deining
en de uitgaande stroom. Een rommelpotterij, te ruig voor het maken van foto’s. Juist
op dat moment begeeft onze kaartplotter het. De kaartlezer is kapot en volgens
de deskundige in Nederland is dat een inmiddels bekend probleem. Dus
Raymarineplotter bezitters, zorg voor een back-up. Voor ons ligt die back-up in
de I-pad met de navionics app met kaart, maar – hoe toevallig – daar ontbreekt nu
net de GPS positie. Onze derde back-up zijn de seaclear kaarten, geleverd door ‘visit
my harbour’, maar die zijn te grootschalig. Dus…de oude eerste generatie
handheld GPS er maar bij gepakt, en natuurlijk is de papieren kaart altijd
paraat. Later zal de GPS op de I-Pad wel doorkomen. De (tegen) wind is
inmiddels zo aangetrokken en het water is zo ruig geworden, dat we besluiten Pornichet (La
Baule) aan te lopen, aan de noordoever van de Loire. Pornichet en La Baule zien
er aan de kustzijde zo uit (vanaf een positie halverwege de 9 km (!) lange boulevard):
 |
| de blik naar rechts... |
 |
| en de blik naar links |
Af en toe een strandtent op
het strand, maar niet aan de boulevard, althans niet de eerste 6 km die wij
daarlangs fietsen; dat zijn alleen maar “residences”, met af en toe nog een oud
pand ertussen. We zagen afbeeldingen van hoe het vroeger was, allemaal mooie panden aan de zeezijde. Ook hier hebben projectontwikkelaars kennelijk hun slag geslagen. Vlak achter de boulevard komen we in een totaal andere wereld.
We komen terecht op rustige licht glooiende wegen met veel groen en mooie grote huizen uit
begin vorige eeuw. Dit was vroeger een luxe oord. En misschien nu ook nog wel.
Op onze horecastop in de plaatselijke ‘Fred’ (à la die straat in Den Haag) zien we heel
wat langs paraderen.
 |
| hoedenparade |
We gaan de volgende dag,
woensdag, gauw door naar de Vilaine, want in de weersvoorspelling staat een toenemende swell aangekondigd. Een rustige mooie halvewindse
zeiltocht. Aangezien de sluis op dinsdag en woensdag dicht is in verband met
het te hoge zoutgehalte in de rivier (waar de waterinname voor een groot deel
van Bretagne plaatsvindt), en we grote drukte aan de wachtsteiger verwachten,
pakken we een van de vier bezoekersmoorings op bij het miniplaatsje Trehiguier,
nog op het zoute gedeelte van de Vilaine. We liggen nog maar net, of er daalt
een miezerregen over ons heen die de hele avond aanhoudt.
’s Ochtends komen de Valentijn en de Illusie ons nog even groeten, als ze de rivier weer afvaren. Wij maken los en varen via de overvolle sluis naar La Roche Bernard waar we een prima
ligplaats krijgen. De volgende dag ontzouten we alles wat met het zeewater in aanraking
is geweest, de fok, boot, lijnen, huik etc.
’s Middags halen we de
auto op en maken we een leuk toertje richting …La Baule. We bezoeken het
centrum van de zoutwinning, Guérande, een volledig ommuurd Middeleeuws stadje,
dat mooi maar wel erg
toeristisch is. We zijn uiteraard weer te laat voor een lunch, maar een crêpe en
een galette, een hartige crêpe, die altijd vierkant wordt gevouwen, zijn nog te
krijgen.
We begrijpen niet waarom
alle mooie plekjes altijd verpest moeten worden door de eeuwige vlaggetjes die
worden opgehangen. We komen ze overal tegen.
Met de auto rijden we
midden door de uitgestrekte zoutvelden. Het zoute water gaat wel door een achttal
kanaaltjes en bassins, voordat het na verdamping van het water bijeen geharkt
kan worden.
 |
| de zoutvelden, marais, van Guérande |
En dan ligt het zo in de
winkel
We komen uit in Croisic,
waar je bij rustig weer met een diepstekende boot in een kom aan de mooring kunt liggen.
Het is ook weer een mooi oud
plaatsje, waar we nog wel eens met de boot naartoe willen.
De kust waar we langs
gevaren zijn, ziet er vanaf land ook prachtig uit, rotsige inhammen, oude grote
vakantiehuizen, strandjes, tot we in het badplaatsje Batz sur Mer komen. We
redden het om onderweg nog net voor sluitingstijd onze boodschappen te doen bij
weer zo’n megagrote supermarkt van Leclerc. Hier slaan we lekkere traiteurprodukten in en
eten een kant en klare inktvislasagna.
