In Sonderborg blijven we nog een (regen)dag liggen. ‘s Middags gaan we de stad in, de gieters waarmee ze de straten hebben versierd, hadden van ons niet gehoeven. Er kwam genoeg water van boven.
De volgende dag varen we door de brug bij Sonderborg. Het waterfront is mooi.
We gaan verder naar de volgende stad, Augustenborg. In de Augustenborgfjord zien we dit vreemde tafereel.
Waarom gaan die koeien allemaal op een richel in het koude water liggen??
Augustenborg ligt aan het uiteinde van een diepe, met bomen omzoomde fjord. We zijn geïnteresseerd in deze haven als overwinterplek voor onze boot. Het is kleinschalig en alles ziet er pico bello uit, erg schoon en opgeruimd. Degelijke bokken van Nederlandse makelij. In de loodsen staan nog veel schepen gestald, vooral van Engelsen die vanwege covid het land nog niet in mogen en van Duitsers die erg voorzichtig zijn. Het spreekt ons, ook na een gesprek met de eigenaar, allemaal aan. We zijn er welkom.
Het plaatsje zelf lijkt saai. De helft bestaat uit het kasteel met allerlei historische gebouwen er om heen en bijbehorend park en de andere helft is erg ruim, met veel sportvelden, opgezet. Nauwelijks een sterveling te zien.
In elk geval is er wel een grote supermarkt op loopafstand, zodat we weer even kunnen bijtanken.
Elke zichzelf respecterende haven in Denemarken heeft een BBQ plek. Niet zomaar een, maar een met een hele verzameling picknicktafels, zoals deze in Augustenborg. Tot nu toe nog niet erg in gebruik, en in elk geval niet door ons.
Woensdag 23 juni zeilen we naar Dyvig. Een prachtige kleine fjord die door een smalle ingang te bereiken is. Het is de derde keer dat we hier voor anker gaan. Nauwelijks wind, fluitende vogeltjes wat een rust. Een mooi plekje. Wie heeft er nu bij het tandenpoetsen in de badkamer zo’n uitzicht?
Voor het eten
proberen we nog het knellende vallenprobleem op te lossen. De nieuwe spival die dit voorjaar is ingeschoren zit kennelijk met een slag ( in de mast) om de grootzeilval. Onze
pogingen hebben geen resultaat. Jammer, dat betekent dat bij hijsen
en strijken van het grootzeil en het reven de spival voor de easyfurl niet op
spanning mag staan. Een extra aandachtspuntje. Binnenkort moet Frits maar de mast in om de spival opnieuw in te scheren.
We zien inmiddels regelmatig bruinvissen, de kleinste walvisachtige soort. Ze duikelen, maar je ziet in de draai alleen de vin even boven water komen. Zelfs in die kleine ondiepe kom van Dyvig was er een. Maar ze zijn schuw, ze komen niet zoals dolfijnen, op de boot af.
Van Dyvig zeilen we, en deels bij gebrek aan wind met de motor bij, naar het ten zuiden van Funen liggende piepkleine eilandje Lyo, 6 vierkante km met 81 inwoners. Wat een pareltje is dat. Een klein haventje met mooie boxen om af te meren,
en een dorpje als
een openluchtmuseum. De kern vormen 24 vakwerk boerenhoeven, die deels
onder monumentenbescherming staan. Er is niets toeristisch
aangebracht. Geen snuisterijen te koop. Het eilandje lijkt nog zo te
zijn als eeuwen geleden. Er rijdt alleen sporadisch een auto. En er
is slechts één winkel, een dorpse kruidenier. En.... een rust, je komt er nauwelijks mensen tegen. Je hoort alleen maar vogeltjes fluiten (we beginnen vogelaars te worden, haha).
In het dorp resteren nog 5 vijvers die dienden voor de watervoorziening van de brandweer. Logisch met al die rieten daken.
We lopen een wandelpad rond het eiland. Soms moeten we ons door heuphoge beplanting een weg banen.
We komen langs natuurgebieden waar talloze vogels broeden
En verdwalen lukt niet, je hebt hier vanuit de kerk geredeneerd, de oost-, noord-, west- en zuidweg! De kerk speelt in deze kleine gemeenschap een belangrijke rol. Het ronde kerkhof om de kerk is supernetjes onderhouden. In de kerk zitten vrouwen en mannen nog wel apart!
4362
En bij de kerk is natuurlijk een ‘kro’, gevestigd in een oud schoolgebouw. De gerookte zalm smaakt ons opperbest. Je vraagt je wel af of er over een aantal jaar nog wel bewoners zijn. Voor kinderen die in Funen naar school gaan zal toch wel een verdere wereld lonken.
We vinden dit eilandje een echte aanrader. En als je niet de haven in wil, is er ook nog een pracht van een ankerbaai voor de deur.
Morgen gaan we weer
verder. De schoolvakantie breekt hier dan los. We gaan het zien.
Zowel in Duitsland als in Denemarken hoorden we dat er door corona
veel watersporters bijgekomen zijn, net zoals in Nederland. Dat
belooft wat voor de toch al favoriete Zuid Fuunse archipel! We moeten wel wennen aan varen zonder vooraf bepaald doel. De komende week is er weinig wind, dus gaan we voor leuke plaatsen op korte afstanden.
