Na een aantal dagen Cherbourg is de wind gunstig om de kaap bij Barfleur te ronden. Aan het eind van de middag vertrekken we met prachtig weer en een matige NO wind.
Bij Barfleur komen we weer in knobbelig water terecht, het stroomt er al gauw na de kentering 4 knopen. Met 10 knopen over de grond en reachend spuiten we naar Saint Vaast la Hougue.
Daar treffen we, zoals afgesproken, Henk en Mary van de Fleurie. G&T’s begeleiden dit feestelijk samenzijn bij ons in de kuip. Na een noisette met een croissantje erbij in een café op de kade de volgende ochtend gaan zij verder zuid.
Wij blijven hier een paar dagen wachten totdat de oostenwind draait. We fietsen langs de baai zuidwaarts langs de droogvallende schorren.
Aan de noordzijde barst het van de oestervelden. Bij laag water komen de tractors in file tussen de velden aanrijden om de oesterbedden te bewerken. En het publiek vindt het ook wel leuk, zo’n wandelingetje tussen de oesters.
Al fietsend ontdekken we dat het plaatsje veel groter en ook mooier is dan wij ons herinnerden.
De haveningang van Saint Vaast valt bij laag water vrijwel droog. Raar idee dat je daar de volgende dag weer over weg vaart met je 2 meter diepgang.
Als de wind uit de oosthoek weg is, is er ook totaal geen zuchtje wind meer te bekennen. We starten onze trip naar Le Havre dan ook in een blakke zee.
Na verloop van tijd kunnen we gelukkig toch nog wat zeilen. In Le Havre komen we nog net voor laag water aan. Onze voorganger gaat een ietsie pietsie te dicht langs de pier van de jachthaven en jawel...hij loopt aan de grond. Alle trekpogingen mislukken; hij komt pas uren later weer los.
Meestal lopen we hier langs de boulevard, maar nu duiken we het stukje stad bij de jachthaven in. Le Havre is in de oorlog plat gebombardeerd. Na de oorlog kreeg de architect Auguste Perret de opdracht om een nieuw ontwerp voor een stadsdeel te maken. Deze liefhebber van gewapende beton heeft zijn sporen nagelaten. Recht toe recht aan straten met betonnen flatgebouwen. Dit staat inmiddels wel op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Het geheel doet een beetje denken aan de eerste naoorlogse bouw in het centrum van Rotterdam.
Dit gebouw heeft nog wat versiering, maar er zijn ook doodsaaie betonkolossen.
Grootste
wapenfeit van deze architect
is de Sint
Joseph kerk met een toren van 107 meter (!)
hoog, dus bijna even hoog als
de domtoren in Utrecht. Het is het eerste dat je ziet, als je naar Le Havre vaart.
De binnenkant van de kerk is indrukwekkend.
De toren:
De Braziliaanse architect Oscar Niemeyer mocht hier ook los gaan met het ontwerpen van de bibliotheek en het theater. Deze gebouwen zijn zó immens groot en wit dat het niet leuk meer is om ernaar te kijken.
De volgende dag zeilen we naar Fécamp. Het eerste stuk halve wind gaat heerlijk, maar later moeten we onze koers veranderen en varen we voor de wind. Door de stroom varen we de wind een beetje dood en gaan de zeilen erg klapperen door de deining. Alles strak trekken helpt onvoldoende. Uiteindelijk dan toch maar weer de zeilen naar beneden en op de motor verder. Deining, de houle, is redelijk bepalend voor je zeilmogelijkheden aan Frankrijks Atlantische kust.
Vanaf Le Havre varen we langs mooie krijtrotsen, waartussen af en toe een plaatsje verscholen ligt.
Onderweg is er tijd voor een tartin de pommes. Mmmm
We genieten elke keer weer van de mooie invaart van Fécamp met de krijtrots achter de havenpier en de altijd aanwezige vissers.
Vanwege een dreigend onweer blijven we een dag liggen. We halen de fietsjes weer te voorschijn en ontdekken een fietspad dat door de vallei van Valmont landinwaarts loopt. Een asfaltpad over een voormalig spoorlijntje, dus ook nog lekker vlak. Vanaf een op een heuvel gelegen kerk kijken we naar de vallei waar we doorheen gefietst zijn.
Zelfs aan rustplaatsen is hier gedacht :-)
Maar
het allermooiste hier in Fécamp is het uitzicht over de zee en de krijtrotsen, dat
steeds verandert met het verloop van de dag en het weer en het inspireerde Claude Monet voor een mooi schilderij.
