Kleine hopjes in de oksel van Biskaje

 

Met een heerlijk windje zeilen we naar het 5 mijl verder gelegen Zumaia. Het is rustig weer, maar anders zou de ingang van de haven wel een probleem kunnen zijn. We moeten nl vlak voor het strand naar stuurboord achter de havenpier indraaien. Dat is hier bij meer havens zo.

 

De meeste havens worden geëxploiteerd door de Baskische overheid. De havenmeesters lopen daar allemaal in knaloranje kleding en zijn al van verre te ontdekken. Erg makkelijk.

‘s Ochtends om 6.00 uur steekt er plotseling een harde wind (6 Bft) op. Als ik even buiten kijk kom ik in hete lucht terecht. Alsof ik een föhn in loop. 28 graden en dat in de vroege ochtend! Dat is een wind die uit het zuiden door de bergen ‘tunnelt’ naar de zee. We snappen niet veel van het ontstaan van al die rare winden.

In Zumaia gaat Frits 2x de mast in met hulp van een wereldomzeilende Engelsman. Een maal om te constateren dat niet het contactje van het toplicht slecht is, maar de lamp zelf kapot is en de tweede keer om een nieuwe lamp in te brengen. Hij strietste Frits zo snel naar boven dat zijn hoogtevrees geen kans van slagen had om toe te slaan.

De kust bij Zumaia is geologisch bijzonder. Ze noemen de spectaculaire miljoenenjaren oude rotsformaties Flysch. De rotsen zijn verticaal gelaagd.

Met een grote omweg zeilen we van Zumaia naar het vlakbij gelegen Getaria. Onderweg redden we nog mijn afgewaaide zeilpetje uit zee. Een goede MOB oefening.

Petje moet nog drogen
 

Getaria is een gezellig en toeristisch plaatsje waar de horecaprijzen opeens op Frans niveau blijken te liggen.

 

‘s Avonds ruiken we de vele houtskoolvuren die buiten bij de restaurants staan. Getaria heeft nog een functionerende visindustrie.

 

 

Getaria is ook het centrum van de niet uit te spreken Txakolina Getariako wijn. Een frisse licht mousserende wijn die in brede limonadeglazen geschonken wordt. En natuurlijk goed bij de vis past. 

 

 

Aan de hele Baskische kust zien we deze spandoeken aan de balkons hangen (Baskenland heet in het Baskisch Euskadi):

 

 

en deze tekst verduidelijkt dat wel:

 

We zien ook nergens de Spaanse vlag, alleen de Baskische. De onafhankelijkheidswens is dus nog springlevend.

 

Authentieke Baskische havens

Na vier zonnige dagen Bilbao zeilen we halve wind 30 mijl naar het oosten om in het plaatsje Bermeo af te meren. Onderweg hangen donkere wolken boven het land, maar we houden het droog en het is niet koud.

 

Bermeo is vanwege zijn ligging al sinds de Romeinse tijd van bijzondere nautische betekenis. We zien de welvaart terug in de panden.

 

Baskische plaatsen zoals Bermeo liggen vaak amfitheatergewijs rond de naar het oosten gerichte haven.

 

 

In Bermeo ligt een groot langwerpig plein met veel bomen, en hierop bevinden zich allerlei speelvoorzieningen voor kinderen. Het is er druk zo rond 19.00 uur. De (groot)ouders zitten op de omringende terrassen. Wij pakken hier ook een wijntje en slaan dit tafereel gade. Omdat het een groot plein is, lijkt het wel of we midden op een druk schoolplein zitten. Er zijn in de Spaanse plaatsen overigens erg veel speelvoorzieningen.

Ook hier in Bermeo zien we weer van die kleurrijke smalle straatjes. Dat blijft een feest om te zien. De Baskische vlag is dan altijd wel ergens te zien.

 

‘s Avonds zien we het trainen voor een van de lokale sporten: roeien met 13 man en een stuurman die zich de longen uit het lijf schreeuwt. Twee ploegen houden een wedstrijd. Het gaat snoeihard. Spectaculair om te zien. Met deze boten roeien ze op zee, ook als er forse golven staan. Stoere mannen!

De volgende dag staat er helaas geen wind en motoren we 20 mijl verderop naar een ander leuk plaatsje, Mutriku.

De kust waar we langs varen is in het algemeen minder ruig dan verder naar het westen.

 

 

 

 

Maar ook hier kan de oceaan verwoestend werken. Niet voor niets zijn de havenpieren stevig aangelegd.

Op de havenpier van Mutriku staat een groot bouwsel. Daar vindt een experiment plaats om met de golven stroom d.m.v turbines op te wekken. Volgens de bijzonder aardige havenmeester valt het resultaat tegen. Het zou alleen bij matige golven stroom opleveren.

 

Vanaf de Middeleeuwen was ook dit plaatsje welvarend door de scheepsbouw, handel en visserij. Rijke families bewoonden er een palacio. Een aantal staan er nog, met hun familiewapens zeer groot op de voorgevel.

 

Het hele stadje kijkt als het ware op ons neer, we liggen midden in een amfitheater.

 

Het dorpje is een wirwar van trappen en pleintjes.

 

Maar een ding is zeker: naar beneden kom je altijd in de haven uit.

 

Als we vreemde geluiden uit een soort sporthal horen, kijken we even naar binnen. Daar vindt een ons onbekende Baskische sport plaats: pelota. Een mengvorm tussen squash en kaatsen. Twee spelers met een langwerpige korf aan hun arm slingeren een leren balletje tegen een hoge muur. De ander probeert deze te vangen en soms in een doorgaande beweging door te slaan. Spectaculair.

We lezen dat de visserij hier door de overheid is weg gesaneerd. We zien wel grote loodsen voor visopslag/verwerking, maar vissers zijn er nauwelijks meer, behoudens de privévissertjes, die met kleine bootjes de zee op gaan.

 

Van la Rochelle naar Bilbao

‘s Ochtends om 7 uur gooien we de trossen los. Er is weinig wind uit het noorden, zodat we beginnen met een motortraject met het grootzeil bij. ‘s Middags komt de wind door en kan de motor uit. Een prachtig halvewinds traject volgt tot de volgende morgen. Af en toe zien we in de verte een schip.

 

 

Het is 's nachts volle maan en grotendeels onbewolkt. Daardoor is het niet helemaal donker. Op de foto is zelfs nog een lamp van een visser te zien:

 

In de loop van de ochtend moet de tuf weer aan. We beklagen ons dat we dit keer helemaal geen dieren onderweg hebben gezien. We hebben het nog niet gezegd of een groep dolfijnen komt met de Pintail spelen.

 

 

Daar worden we weer heel vrolijk van.

Rond 15.00 uur varen we de havenpieren van zonnig Bilbao binnen.

 

 

We zijn in Baskenland.

 

 

We meren af bij de Koninklijke jachtclub. De hulphavenmeester die klaar staat op de steiger blijkt geen verstand van afmeren te hebben. Hij trekt onze boot (met de spiegel) zo ongeveer de steiger op, in plaats van de lijn als spring te gebruiken. Dat werd een tikkie tegen de steiger. Gelukkig nauwelijks schade.

Voor het eerst zien we in een Spaanse haven veel bedrijvigheid van zeilers en motorbootmensen. Ook op de wal wordt hard gewerkt aan boten. We nemen natuurlijk wel even een kijkje in het Koninklijke clubgebouw:

 

Buiten is er zelfs een zwembad met badmeesters, die de enkele aanwezige zwemmer goed in de gaten houden.

 

 

maar de was doen we dan weer in een onooglijk en vies hokje, waar de roestige wasmachine ‘vergeet’ te centrifugeren en dit ook de droger te machtig wordt.

De haven ligt ongeveer 10 km van het centrum van Bilbao af in een wat luxere seniorenwijk met winkels. Strand naast de haven. Bekende brug vlakbij.

 

Met de metro zitten we in 20 minuten in het centrum. Prima plek dus, zeker met de hitte van vandaag.

We dwalen twee dagen door de stad, die ons zeer verrast. Sinds de komst van het Guggenheimmuseum eind jaren negentig is de stad opgeknapt en zijn verlaten havengebieden op mooie wijze heringericht en bebouwd. Het Guggenheim mochten we als ‘jubilados’ in. Wat een mooi woord voor een ‘senior’. Van het gebouw werden we dan ook jubelend blij. Wat een mooi lijnen- en kleurenspel.

 

en de bekende puppy van Jeff Koons voor de entree:

 

De stad heeft wel grandeur, we zien veel mooie statige gebouwen.

 

 

We hadden gelezen dat het stadhuis van binnen prachtig moest zijn en dus wilden we dat wel eens met eigen ogen zien, maar toen we er voor stonden kon dat helaas niet, omdat er een ceremonieel iets plaatsvond. De vele politie-agenten daar zetten daarvoor en masse hun Baskische rode baretten op.

 

 

Door de stad slingert de rivier de Nervion, waar je aan beide zijden helemaal langs kunt lopen, met steeds weer mooie uitzichten.

 

 

We dwalen verder eindeloos door de oude stad met haar smalle straten en het mooie plaza nueva, waar het bij een van de barretjes goed toeven is:

 

 

 

Eindelijk zijn we ook weer in een plaats die bij ons ritme past: langzaam de dag opstarten, (warme) lunch rond 15.00 uur en eten om 21.00 uur. En vaak bestaat het avondeten dan uit die heerlijke borrelhapjes, de pinxos, die je overigens de hele dag door kunt krijgen.

 

Om nog wat meer te weten te komen over de Basken stappen we het Baskisch museum binnen. Maar dat biedt vooral informatie over de periode van de prehistorie tot begin vorige eeuw. Alles wat later volgde wordt verzwegen. Kennelijk nog te gevoelig.

Onze laatste (zeer warme) dag besteden we aan het op orde brengen van de boot, weer wat technische zaken herstellen, etc. Net nadat we besloten hebben om toch maar even een wandeling te maken (15.00 uur) neemt de wind plotseling toe van 2 naar 8 Bft, met een flinke draai in de richting. Alles danst in de haven. De temperatuur daalt wel 10 graden en er komt een mistige vochtige lucht het land binnen zetten. We redden de losgewapperde was van de Franse buren en brengen op de Pintail nog wat extra lijnen aan. Zo’n snelle weersverandering hebben we nog niet eerder meegemaakt. Het schijnt de Galerna te zijn, een bekend fenomeen langs de Baskische kust, waarvoor in elk geval een hoge luchttemperatuur en westenwind nodig zijn. Na een half uur neemt de wind geleidelijk weer af. ‘s Avonds is het weer wolkeloos en vrijwel windstil. Dat vindt de douane een goede tijd om ons met drie man een bezoekje te brengen. Minutieus wordt een formulier ingevuld met alle gegevens van ons en de boot.

Morgen gaan we oostwaarts, nog verder de hoek van Biskaje in.

La Rochelle

Na der storm van een dikke 9 Bft. blijven we nog een dagje op Ré om naar het plaatsje la Flotte (en de rest van het zuidelijk deel van het eiland) te fietsen. La Flotte is rond de haven erg druk, toeristisch, maar zodra je even naar de straatjes achter de haven loopt met de oude vissershuisjes, kom je geen sterveling meer tegen. Terwijl het daar eigenlijk heel mooi is.

 

 

In St. Martin is inmiddels op het voormalige paradeplein van de vesting een groot Jeu de Boules,pardon Petanque toernooi begonnen. De ballen rollen soms met harde knallen tegen de planken.

 

Ook St. Martin heeft van die leuke straatjes, waar je bijna niemand tegen komt.

Eerste Pinksterdag zeilen we naar La Rochelle. We dobberen in het zonnetje de baai in. Voor veel open bootjes is het wedstrijddag. Maar we verbazen ons over de weinige kajuitzeiljachten die er varen. In Nederland loopt de hele Gouwzee leeg naar Hoorn vv en ook de lijn Enkhuizen-Stavoren is gevuld met bootjes. Maar hier… een enkeling. We meren af in de enorme buitenmarina, omdat we geen zin hebben in de drukte van de binnenhaven. Dit is nog maar een deel van de marina:

 

Een terechte beslissing om in de marina te gaan liggen, want later blijkt dat je in de oude stad over de hoofden kan lopen en alle terrassen aan de haven vol zitten.

 

Dit keer varen we de stad binnen met de 'bus de mer', een elektrisch veer tussen de marina en de stad. Het blijft hoe dan ook weer bijzonder om langs en tussen de torens door de oude haven in te varen.

 

Midden in de voormalige vissershaven liggen talloze nieuwe 50 voet en grotere catamarans, maar ook een racer, waarmee aan de volgende Vendée Globe wedstrijd wordt deelgenomen, de Maitrecoq. Wat een ingewikkeld geheel met die foils en extra bomen.

 

Straten lang lopen we onder arcades door.

We zijn blij met de arcades en de zeebus, want er volgen nogal wat dagen met veel regen.

De wind is nog steeds fors en uit de verkeerde richting. Bovendien is er nog een forse deining en is het koud. Geen oversteekweer voor ons. We blijven nog wel even hier in de buurt.

Dat benutten we door op een droge dag met forse ZW wind zuidwaarts langs de kust te fietsen, een deel van de goed bewegwijzerde fietsroute van Skandinavie naar Portugal. Prachtige route door leuke plaatsjes, langs zoutvelden en..natuurlijk ook en vooral langs de kust. Keerpunt in het mooie badplaatsje Chatelaillon plage.

Oude vissershutten
 

 

 

Zeilen is ook werken. Waar zijn we al niet mee bezig, voordat we de zee opgaan?

Er is vaak wel iets dat het niet doet. Zoals de accu’s die het begeven hadden (maar voordat je daar achter bent lees je heel internet af, want het kan ook de oplader zijn waarvan de beveiliging kapot is. De navtex spuit ook nog geen berichten uit. Frits heeft de hele bedrading nagelopen en ingesprayd. Bedrading, dan zien we dit bijv.

 

Dit is nog maar de helft van de spaghetti aan draden aan boord. Er kan altijd iets lostrillen of corroderen.

De watertank lekte laatst, bleek dat het inspectieluikje niet goed meer was afgedicht. Is nu stevig dichtgekit. En vervolgens leegt de vuilwatertank ook niet zo goed meer, een bekend probleem. En voor de komende oversteek naar Spanje: alle weerberichten analyseren,

 

routering maken met qtVlm software (voor de efficiëntste oversteek, maar hoe werkt die software ook al weer?) boot nalopen of alles nog OK is, eten inkopen en deels bereiden, veiligheidsmiddelen doornemen pfff...

Alles is nu klaar. Morgen….lijken we te kunnen vertrekken met als bestemming: Spaanse kust, waarschijnlijk Bilbao.