The battle of the Medway/de slag bij Chatham

Van Quiberon zeilen we in het zonnetje met de halfwinder op naar Arzal. In de sluis krijgen we nog een dikke stootwil, een vondeling, aangeboden door een Fransman Zijn bootje was er te klein voor. Wij blij, want we hadden net een extra stootwil willen kopen. Met een vernuftige actie wordt de stootwil overhandigd.

Op de foto is te zien dat de sluismuur genummerd is. De sluismeester geeft precies op bij welk nummer je achterschip moet liggen, en o wee als je dat niet doet. 

De volgende dag varen we weer verder naar la Roche Bernard. Wat een prachtige rivier is de Vilaine toch.

Zout water, een smalle geul, glooiende oevers voor de dam/sluis

Zoet water en rotsige beboste hoge oevers na de sluis

Hier maken we een beetje schoon schip, koelbox leeg e.d. want we gaan met de auto en ferry vijf dagen naar Chatham in Engeland om daar met de kustzeilers, die met 90 zeilschepen over komen, de overwinning van de vloot van Michiel de Ruijter op de Engelse navy  in 1667 te vieren. We doen uiteindelijk 11 uur over deze reis. Hadden we wat korter ingeschat. We krijgen op de ferry wel een cultuurshock. Van het verfijnde Franse leven naar de tattoos , de veel te dikke mensen, die lekker aan de chips zijn. In Chatham zien we veel arme wijken. De barjuf in het hotel lijkt zo uit Coronationstreet weggelopen. Onze Engelse medezeilers die we in Frankrijk treffen, beginnen allemaal over de Brexit en de chaos in het land. Ze kunnen er niet over uit dat dit besluit genomen is. Maar als we hier zo rondkijken, dan begrijp je de context beter.

Woensdag is de sail-in op de Medway van de 90 Nederlandse boten. We regelen ’s ochtends dat we op een visbootje met een 90-jarige (!) fotograaf meekunnen de rivier af om foto’s en video te maken. 

Het ziet er feestelijk uit met al die grote Nederlandse vlaggen. Overigens, de Engelsen vieren het even hard mee; voor hun was het een wake-up call die tot een forse versterking van de vloot heeft geleid, waardoor zij tot een wereldmacht konden uitgroeien. Op z’n Cruyffiaans: "elk nadeel heb z’n voordeel".  

’s Middags schepen we in op de Fleurie  van Henk en Mary. In het steeds maar warmer wordende weer  hebben we met hen tijdens dit evenement vier heel gezellige dagen.  

We nemen als onderdeel van het programma deel aan een Engels ontbijt dat ons goed smaakte

En bezoeken een gindestilleerderij en de historische Dockyards, waar vroeger de oorlogsschepen werden gebouwd, o.a de Victory van Nelson. 

de bouwplaats van de werf die later overdekt is

Een mooi en bijzonder museum. Het complex uit de 17de eeuw is nog helemaal intact, de werf, smederij, touwslagerij, woningen voor officieren en voetvolk. In de proefopstelling van de 400 meter  (Engelse lengtemaat: een cable) lange touwslagerij wordt Frits aan het werk gezet.

de 400 meter lange touwslagerij

En verder beleven we  veel eetpartijen bij de Medway Yacht Club met de nodige toespraken.

in de rij voor de pubmeal

Het slotstuk vormt een spektakel met een film over de slag op de Medway, getoond op een groot drijvend scherm , en een vuurwerkshow.

Zondagochtend nemen we afscheid van Henk en Mary en andere kustzeilers. Het waren vier topdagen. Met de auto  rijden we weer 11 uur  terug naar La Roche Bernard, waar het inmiddels 34 graden is. In de warmte doen we maandagochtend snel onze boodschappen, zetten de auto op de winterstalling neer en vluchten snel de rivier af. Zelfs het water is hier al boven de 25 graden.  We zeilen in een rustig windje naar Piriac en leggen  de boot buiten de haven aan een mooring. Zo vangen we nog wat verkoeling en neemt Frits de gelegenheid om de waterlijn die in die paar dagen erg vies was geworden, weer schoon te maken.

Onze buitendouche die jaren op zolder heeft gelegen, bewijst nu goede diensten.

 Van Piriac zeilen we aan de wind naar de Loiremonding, waar we aan de zuidzijde afmeren in de haven van Pornic. Dit is de enige plaats waar het fijn is dat je even buiten het plaatsje ligt. De 10 minuten durende wandeling naar het ‘centrum’ van het idyllische stadje met z’n smalle winkelstraatjes is een feest.

een stukje van het wandelpad naar het  centrum

Pornic mag je niet voorbijvaren. Het is het Deauville van de Loirestreek. Langs de kust staan de mooiste oude villa’s in hun grote tuinen. Op weg naar het centrum lopen we aan de voet van de tuinmuren, beter gezegd: tuinwallen, van enkele van die villa’s.

langs de oude haven in het centrum

's Avonds komt er zeemist, zeevlam, over het stadje heen. We zijn zo aan warm weer gewend dat we het bijna onwerkelijk vinden. Voor het eerst eten we weer binnen. Maar de volgende ochtend is het alweer stralend weer. We  blijven een dagje liggen. Lekker loom genieten van de schoonheid van dit plaatsje, van de horeca  en …van de kledingwinkels. Bepakt en bezakt met nieuwe warm weer kleding komen we weer bij de boot terug. 

 Het is volop genieten hier!