De eerste dag zien we 'slechts' enkele botsingen, maar de tweede dag, met keren in de hoofdgeul met wind van achter en afmeren, en dat met 100 boten die non stop binnenvaren... dat gaat helemaal mis. We hebben de havendienst al gevraagd op het water paraat te zijn, maar desondanks zien we de ene botsing na de andere. Het boegbeslag van de boot waarlangs wij liggen afgemeerd, is losgewerkt en verbogen. Wij liggen aan deze zielepiet aan een kopsteiger in diezelfde geul, dus we zijn twee uur per dag in touw om boten van ons af te houden. Er zijn veel onervaren schippers en dito opvarenden. We vragen ons af hoe dat tijdens de wedstrijd gaat, het waait nl best hard. Eén schip wordt uiteindelijk aan het eind van de tweede dag met een reddingboot binnengebracht. Er valt in elk geval wel veel te zien en te beleven.
 |
| Elke dag staan de vlaggen op het havenkantoor strak van de wind (de Nederlandse vlag wappert vrijwel nergens!) |
Onze tweede dag hier maken we een mooie kustwandeling naar Port Navalo aan de ingang van de Golf.
In Port Navalo drinken we wat cider, zoals gebruikelijk in een aardewerk kom.
Een enkele enthousiasteling vaart zwaar gereefd de Golf naar buiten uit richting het oosten.
Inmiddels is het ook regenachtig geworden. Boven de haven ontwikkelt zich een mooie regenboog.
Na de tweede dag in Crouesty lijkt er een weerwindow te zijn. 's Ochtends nog rustige wind en tegen de middag neemt de wind weer fors toe. Dat komt goed uit want rond 13.00 uur is het hoog water bij de ingang van de Vilaine. We weten niet wat de hoge deining die aan de kust staat (2,5 tot 3 meter) voor gevolgen heeft op de ondiepe ingang. Hoe hoger het water hoe beter. Om half acht 's ochtends varen we uit, hebben een schitterende zeiltocht en zeilen om 12.00 uur de Vilaine op. Er is gaandeweg wat golfopbouw, maar die verdwijnt weer langzaam op de ondiepte van de ingang. Nu hebben we wel wind en stroom mee, dat scheelt veel.
In de sluis van Arzal hebben we uiteraard weer bekijks, dit keer van een hele schoolklas.
We blijven in Arzal (in feite aan de overkant van het water in Camoel) liggen om de boot verder klaar te maken om de wal op te gaan. In La Roche Bernard zouden we veel meer in de harde westenwind liggen, die giert daar door de rivier. In Camoel liggen we onder de beschutting van een bos. Zo rustig. Tja, dan is het uitkienen hoe we tussen de regenbuien door de zeilen ontzout en droog krijgen.
Dat lukt wonderwel, deels ook met hulp van de kachel die het binnen tot 30 graden opstookt. Een aantal Engelsen aan de steiger heeft daar meer moeite mee, zij komen noodgedwongen in november terug om de boot winterklaar te maken. Maar wij zijn erg blij met de regen, want sinds ons vertrek is het waterpeil in de rivier verder gezakt. En we moeten er straks wel uit. In overleg met werfbaas Alexis proberen we dat vrijdag rond (extreem) hoog water op zee (coëfficiënt van 116) . Kennelijk vindt er dan ook een opstuwing op de rivier plaats. We begrijpen het verband niet helemaal, maar dat is niet erg. Als de Pintail maar op het droge komt te staan!
En dan volgt het opruimen, poetsen, de was doen, motoronderhoud, vallen ed uitscheren en vervangen door lijntjes etc. We maken de boot zoveel mogelijk klaar voor het volgende seizoen.
Fingers crossed voor vrijdag.
