De eerste Ria’s Altos

Yes, eindelijk kunnen de zeilen weer omhoog. Met een knik in de schoot zeilen we naar de Ria de Viveiro.

 

Het laatste stuk is het water erg hobbelig en neemt de wind ook toe. Door de wind staat er een tegenstroom, waardoor je op een dag zomaar 8 mijl meer vaart dan de afstand is.

Viveiro ligt in een kleine beboste fjord. De haven ligt zeer goed beschut aan het uiteinde van de fjord langs een gekanaliseerd stuk van de rivier. De fjord wordt omzoomd door groene bergen, een omgeving die voor ons nieuw is in combinatie met varen.

Het inchecken bij de havenmeester kost ons een half uur. We begrijpen dat al die gegevens (tot en met de kleur van de romp, het motornummer en bouwjaar aan toe) naar zes instanties gaan. Dit alles is verscherpt na de aanslagen van twee jaar geleden. De havenmeester heeft voor in het hoogseizoen daarvoor speciaal een extra kracht moeten aannemen. Dat moet straks lange wachttijden geven.

Alle etalages in het stadje zijn dichtgeplakt met kranten of ander papier en erop hangt een plakkaat dat we niet begrijpen. Het komt erg ongezellig over.

 

We vragen een voorbijganger en nu blijkt het een protest te zijn tegen de internetwinkels: “hoe zou u het vinden als deze winkels allemaal dicht zijn?”. Dat speelt hier dus kennelijk ook. De volgende dag zijn de papieren gelukkig weer verdwenen.

Ook hier zien we weer de vele erkers. Kennelijk iets Galicisch. We krijgen er geen genoeg van. Zo anders dan we gewend zijn.

Woensdag stat er een hoge swell én tegenwind. We blijven in Viveiro en trekken met de fiets het binnenland in. Al gauw komen we door bergdorpjes, koeien met bellen, oude kerkjes en kleine taveernes. We genieten!

 

Ons doel is de Souta de Retorta, een natuurgebied met zeer oude eucalyptusbomen. Het is er doodstil, op de vogels en het ruisende water na. En het ruikt er sterk naar eucalyptus.

De oudste dateert van 1880 en heeft een omtrek van 7,5 meter.

 Vanwege de hoge deining blijven we nog een dag. Nu fietsen we naar het badplaatsdeel.

zicht op de monding van de ria

Wat ons opvalt bij alle plaatsen die we tot nu toe aangedaan hebben, is de mooie openbare ruimte: veel (palm) bomen, parken, héél veel mooi vormgegeven banken (de Spanjaarden kuieren en zitten graag zo tussen vijf en zeven), mooie boulevards, kunstzinnig vormgegeven lantarenpalen. 

We gaan wat omhoog en hebben weer prachtige uitzichten op de overkant van de baai.

 

In de rotsen zijn veel grotten, zoals hier

Zaterdag varen we naar La Coruna. Een hele afstand, 66 mijl door het water, zonder wind en in  klotserige deining. Later begrijpen we van Fransen dat we beter 5 mijl de zee in kunnen steken, ietsje meer wind en vooral een langere aangename deining. Gaan we het volgende traject toepassen. Maar nu hebben we wel goed zicht gehad op de fraaie kust.

En dan varen we de ria van la Coruna op. Een brede ingang met wat zijtakken. Mooi begroeide heuvels. Het doet vriendelijk aan, zelfs komt er wat wind door zodat we toch nog wat kunnen zeilen.

We meren af in de marina Real, midden in de stad aan een steiger waar een internationaal gezelschap ligt afgemeerd: de Zweed die terugkeert uit de Med, Twee jonge Nederlanders op een boot van Mark van der Weg, op weg voor een wereldreis van 5 tot 10 jaar (de vraag “waar doen jullie dat van” hebben we uiteraard niet gesteld, maar wel gedacht) , de Fransman uit de Vilaine die dezelfde planning heeft als wij, Schotten die even naar de Azoren gaan en daarna naar Barcelona. Zij herkennen het huidige weerbeeld als het Schotse! En iedereen wil graag kletsen. Wij liggen met de achterzijde naar de steiger, vrijwel als eerste na de toegang, dus we hebben het heel gezellig.

A Coruna (400.000 inwoners) staat bekend om de glazen gevels van huizen, ook wel ‘kristalstad’ genoemd.

 

 

Achter het havenfront ligt een imponerend groot plein met het stadhuis, ook hier weer de bekende erkers.

 

De oude stad ligt op een schiereiland, alle latere (flat)uitbreidingen meanderen wat in de omgeving, maar steeds langs het water. We fietsen op de boulevard voor wandelaars en fietsers, zo’n 10 km, rondom de waterkant heen. Het bekendste bouwwerk hier is de Herculestoren, de oudste nog werkende Romeinse vuurtoren.

Op zondag zijn hier echt alle winkels dicht (op de bakker na). We gaan vanavond dus ‘maar’ uit eten, duurt nog wel even tot 22.00 uur. Inmiddels loopt er aardig wat swell de haven in. We hebben de Pintail dan ook mooi aan rubbers afgemeerd, waardoor we aangenaam deinen. Dat slaapt straks lekker!